Voor de afbraak van de Rabottorens stond er voor Rabottoren 1, een steen ter herdenking van de Witte Mars. De Witte Mars vond op 20 oktober 1996 plaats in Brussel nadat de zaak Dutroux losbarstte met diens arrestatie. De betogers kwamen op straat voor een beter werkend gerecht dat in alle onafhankelijkheid de zaak Dutroux tot op het bot zou kunnen uitspitten én voor een betere bescherming van kinderen.
De steen kwam er op initiatief van Ronald. Ronald kon niet om met averechtse toestanden. Als telg uit een socialistisch arbeidersgezin van na de oorlog, had hij promotie gemaakt in personeelswerk. Streng en rechtvaardig voor werkgever en werknemer. Deze houding is hem tenslotte fataal geworden. Hij liet een verbluffend document na. Een onafgewerkt en ongetekend relaas van zijn loopbaan en zijn leven. Een aanklacht in de woestijn van functies en hiërarchie, van ontzield management.
De tekst ‘Het grootste onrecht is het voorrecht’ wordt toegeschreven aan de Oostenrijkse schrijfster Marie von Ebner-Eschenbach (1830 – 1916).
De oorspronkelijke gedenksteen is omwille van de afbraak van de Rabottoren naar een depot verplaatst en daar zoek geraakt.
Kunstenares en buurtbewoonster Bernadette Vandecatsye heeft het initiatief genomen om de herdenkingssteen in ere te herstellen. Ze heeft daarvoor een plan uitgewerkt dat een combinatie is van een herdenkingssteen met een wandeling door de buurt, die wordt aangegeven door ledverlichting. Omdat ledverlichting alleen niet volstaat komen er ook kleine plakkaatjes met een symbool. Dit symbool is het resultaat van een kinderworkshop over angst. De tekst wordt rechtstreeks in een betontegel in de vloer gekapt door Ivan Vermote uit Tielt.
Bernadette gaf een beknopte uitleg van het plan, gevolgd door een speech van Annelies Storms schepen van feesten en facility management.
Het vertrekpunt is vóór de jeugdrechtbank van het gerechtsgebouw. De wandeling loopt langs voor kinderen interessante plekken in het Rabot. Vanaf het gerechtsgebouw is de eerste halte het JOC (Jongeren Ontmoetings Centrum) Minus One. Dan gaat ze onder de Gaardeniersbrug verder naar de Gasmeterlaan waar enkele jaren geleden twee jonge fietsers zijn verongelukt.
Twee straten verder in de Kaprijkestraat zit aan het eind van het citeetje een deur naar een nieuw aan te leggen parkje. Bij de Maria Gorettikerk steken we de Blaisantvest over (gelukkig zijn daar de voetgangersverkeerslichten onlangs weer in ere hersteld) en vervolgen we onze weg langs de nieuwe assistentiewoningen van Villa Voortman. De prachtige tuin van Villa Voortman is niet open voor publiek. We steken door naar de Vogelenzang en passeren het vroegere seniorenhuis, nu een dieren dispensarium. Dit dispensarium is ongeveer een jaar geleden officieel geopend door Prins Laurent. Vervolgens lopen we langs een rij kleine huisjes, die een tijdlang dienst hebben gedaan als atelier voor Nucleo. De huisjes waren zo inbraak gevoelig, dat de kunstenaars er zijn weg getrokken. Nu wachten ze op de sloophamer. Via de oude UCO-fabriek die tussen de Molenaarsstraat en de Blaisantvest staat, liepen we verder naar de Rabotkerk, waar ons een lekker ontbijt te wachten stond.
In totaal waren we met ongeveer 20 mensen. De voordracht eindigde met een korte tafelronde. Ik kan me niet alles herinneren, maar de deelnemers waren heel divers: de dominee en medewerkers van de kerk, Bernadette en haar zus, mensen die mee betoogd hadden tijdens de Witte Mars, vluchtelingendienst, een gids van de Gentse Gidsen, het Boerenmarktje, een kunsthistoricus…
za 9 maart | Voorstelling herdenkingssteen | 11u00 | Gerechtsgebouw