In Zeno De Morgen stond een interview met advocaat Abderrahim Lahlali over doodsbedreigingen en racisme in het algemeen. In het gesprek vertelt hij ook over zijn eigen ervaringen met racisme door meester Henri uit het schooltje in het Rabot. Dat gedeelte heeft ‘Vrienden van… over genomen uit het artikel.

Zeno De Morgen | U bent al opgetreden in bijzonder veel racismezaken, maar bent u zelf ooit geconfronteerd met racisme? De ervaring die mij vandaag nog steeds tekent, dateert van toen ik acht jaar was. Ik zat in het derde leerjaar bij een racistische, xenofobe, haatdragende mens.

Dat zijn zware woorden. (stellig) Meester Henri van het schooltje aan het Rabot heeft mij en een Turkse jongen in de klas fysiek mishandeld. Hij sloot ons tijdens de middagpauze op in de kast. Achter slot en grendel. Hij heeft mij heel vaak geslagen. Eén keer omdat ik tijdens een klasuitstap na de pesterijen had gebabbeld met Debbie. Hij heeft me zo hard geslagen dat ik door de klas vloog. Debbie verdedigde me, zei dat het ook haar schuld was. Zij moest zwijgen, zei hij.

Op bosklassen had hij de Turkse jongen en mij goed te pakken. Ik mocht na heel lang zeuren mee van mijn ouders. Mijn oudere broers waren nooit mogen gaan, we hadden daar het geld niet voor. Maar ik wilde zo graag. Op een dag deden we een bosspel. Het was herfst, iedereen was op koud weer gekleed. Maar wij twee moesten korte broeken aan. De hele dag hebben we door netels en doornen gewaad. Ik stond zo vol blaren en wonden dat ik de rest van de week niet meer uit mijn kamer kon komen. Ik was fysiek en mentaal op. (spuwt vuur) Kom me niet zeggen dat racisme relatief is.

“Je bent niet mondig, je hebt geen verweer, je bent acht jaar. (Pauzeert) En nu gaat u zeggen en u ouders dan?”

Hebben zij de school er nooit op aangesproken? Die wisten dat niet! Mijn oudere broers hebben hetzelfde meegemaakt bij die leraar, wij zeiden dat we gevallen waren, dat het gebeurd was bij het voetballen. Slagen en verwondingen door de leerkracht, dat was zo absurd, dat kreeg je niet uitgelegd. Een leerkracht dat was een autoriteit. Vergelijk het methet sexueel misbruik in de kerk, die slachtoffers zeiden daar ook niks van. Een geestelijke, die had aanzien. Dat was hetzelfde met leerkrachten voor ons, zeker wanneer je een minderwaardigheidscomplex hebt. Mijn vader is in 1965 als 21-jarige naar hier gekomen om te werken. Hij is tot zijn twaalfde naar school geweest en is altijd arbeider geweest. Mijn moeder is in 1974 gevolgd, zij is analfabeet en zorgde voor haar acht kinderen. Wat moesten wij beginnen?

Grepen andere leerklrachten dan niet in? Als ze het wisten, dan is er in ieder geval nooit reactie geweest. Pas op, ik heb ook fantastische leerkrachten gehad, die er mee voor gezorgd hebben dat ik hier nu zit. Maar meester Henri…

Heeft u hem ooit teruggezien? Neen. Ik hoop dat hij weet wie ik ben. Dat hij mij herkent als de persoon die hij destijds heeft mishandeld. Hopelijk is hij met het ouder worden tot wroeging gekomen. Maar ik hoop ook dat ik hem nooit nog zal tegenkomen. Ik ben ontzettend pacifistisch en ik haat geweld, maar ik weet gewoon niet of ik mezelf onder controle zou hebben. En met hem praten… Ach, met zo iemand heeft dat geen enkele zin. Dat was een diehard-xenofoob. Een sadist. Hij genoot van ons te pijnigen. Slagen voor het derde leerjaar was voor mij een kwestie van leven of dood.

Bron: Zeno De Morgen | Tekst Ann Van Den Broek |

Abderrahim Lahlali | Advocaat aan de balie van Gent